Po Kupalnej Nocy

    Są rzeczy, których nie da się oddać ciągłym, prostym tekstem. Czasem się próbuje, jednak to jest z góry pozbawione sensu. Problem ten starałem się zaznaczyć w jednym z poprzednich postów. Dziś jednak nie będę tej sprawy roztrząsał. Wszyscy Rodzimowiercy obchodzili dopiero co Noc Kupały – Święto Wody i Ognia. Obchodzili tak czy inaczej – nie ważne. Jestem pewien, że każdy na swój sposób oddał tej Nocy należyty hołd Bogom, Duchom i Przodkom :) Dlaczego o tym piszę? Otóż jak każdy czas świąteczny, tak i ta Noc ma pewną refleksyjną moc. Myśli wędrują nieco innymi torami. Dlatego też postanowiłem jako podsumowanie tejże wspaniałej Nocy przekazać wam garść poezji. Nie będę się rozpisywał na ich temat – wiersze albo obronią się same, albo w ogóle ;) Ich ocenę pozostawiam wam, Czytelnicy. Sława Bogom, Sława Duchom, Sława Przodkom!

Wołchw Witomysł

Ballada o Arkonie

Gdy słońce wzeszło

Nad arkońskie dachy

Promieniami ozłociło

Żywot Ojców naszych!

Zbierały zioła – kobiet kwiat

By pleść świąteczne wianki

Ich uśmiech rozpromieniał życie

Tak wielu ze słowiańskich mężów.

Fala o brzeg rozbiła się

Zaś w grodzie fletów granie

I szczęścia pełen dźwięczny śpiew

Radość wolnych ludzi!

I żerca stary, mądry tak

W spokoju strzeże świętości

By spokój też w grodzie był

I ludziom przychylność Bogów!

Mężowie radośnie kuli stal

I w drewnie pięknie rzeźbili

By radość nieść ludziom tym

W słowiańskiej, wolnej ziemi.

Znów fala uderzyła w brzeg

Słychać pieśniarza opowieść

I lud radosny wolny tak

W spokojnym mieszka grodzie!

Wtem wróż przemówił smutny

A łza po twarzy płynie

„Nadchodzi ogień a z nim stal

By ukraść nasze życie!”

Zapłakał lud

Cień trwogi przesłonił niebo

Ze łzami w oczach ostrzyli stal

By bronić arkońskich brzegów!

I uderzyła fala w brzeg

Pełna jest gniewem Bogów!

Nad horyzontem wzbiera deszcz!

Burzy gniewna zasłona!

Ten gniew rozpalił serca im

Wojom mężnym i młodym

Na włóczni zaciśnięta dłoń

Tarcza gotowa pójść w drzazgi!

I wróg pojawił oto się

By spalić arkońskie domy

Zaś w sercach trwoga i walki chęć

By bronić ziemi Bogów!

A żerca nie okłamał ich

Poznali bezwzględność wroga

Że przyszedł oby ogniem im

Nadać obcą wiarę!

Lecz nie ulękli oni się

Kwiat ten słowiańskich wojów

„Nikt nie odbierze nam

Prastarej Ojców wiary!”

I nadszedł czas!

Wróg już u bram czeka!

„I choćbyśmy mieli zginąć

Nigdy się nie poddamy!”

Wtem wyszło słońce

Bogowie spojrzeli smutni

Tak dumni ze swoich dzieci

Które nigdy się nie ugną!

Zginął kwiat wojowników

Sława im po wieczny czas!

Chociaż się nie poddali

Wróg był niczym bestie…

Spłonęły mury

Spłonęły Ojców domy!

Nie zapomnimy

Stara wiara żyje w naszych sercach!

Sława wojom!

Sława Ojcom naszym!

Nie zapomnimy

Zapomnieć nam nie wolno!

Duch

Opowieść niósł nam wiatr

By w sercach przebudzić uśpione

Odrodzić prastary blask

Milczeniem wyniesione pod niebiosów sklepienia

Spokojem kołysane

Jak drzew starych korony

W szumie starego lasu

Pośród drzew prastarej zadumy

Wciąż żywe to co w sercach zastygłe

Jako jantar

Jako jantar!

I idzie z tych lasów, nadciąga

Idzie żeby przypomnieć

W powiewie tym za duchów dotknięciem

Serca nam pałają płomieniem

I nie jest martwym to co zasnęło

I nie jest martwym to co powróci!

Piękno legend przy ogniach słuchanych

Potęga Bogów natury

Piękno lasów nieśmiertelnych

Potęga wiary Ojców

W lasach strażnicy tej wiary

A w sercach płomień Swaroży!

I płomień ten 

Siłą dusz naszych wzmagany

Nie zagaśnie

Zagasnąć mu nie pozwólmy

Zagasnąć mu nie dajmy!

Prośba

Wielki Boże

W Świata cztery strony patrzący

Nie pozwól swym dzieciom upadać

Dobry Panie

W czterech twarzach mądrości

Prawdę nam dajesz!

Bogowie!

Sława wam za siłę!

Sława wam za moc, która żyć nam pozwala!

Więc bądźmy plemieniem jednym,

Rozbić się nie pozwólmy

Bądźmy jak las jeden,

Prastary, wszechmocny.

Nie dajmy strącić słońca stanic

Nie dajmy ranić Bogów!

I niechaj każdy ma dla Boga swego imię!

Dla niego do pojęcia!

I niechaj nikt krzywdzon nie będzie

Z imienia innych Bogów i ziem innych!

A my,

Nie poddajmy się!

Nasze plemię silnym niech będzie!

Zawierzyć nam trzeba słowom żerców i wołchwów!

I nie oddać serc naszych!

Tęsknota

Ten dąb stary

Koroną wśród chmur tkwi zamyślony

Zaś korzeniami sięgnął Podziemi

Pełen on –

Pełen naszej pamięci…!

Pełen żalu za czasem minionym

I tęsknoty…

Do dni szczęścia i nocy spokojnych

Do lasów nie zmiażdżonych miastami

Do bohaterskich czasów opowieści pieśniarza…

Ten ogień co płonie świętością

Ten strumień płynący swobodnie

Powietrze pachnące wolnością

I ziemia co nie zna zniewolenia

Ta szeptanka stara

Mądrością sięgająca daleko

A wzrokiem wykraczająca za mgłę

Pełna jest ona –

Wiedzą Dziadów szacownych…!

I smutku jakiegoś pełna

Tęsknoty…

Bo spojrzeć by chciała jak ludzie

Znów cześć oddają duchom, co z nią idą

I Bogom, co jej strzegą

Ten ogień co płonie świętością

Ten strumień płynący swobodnie

Powietrze pachnące wolnością

I ziemia co nie zna zniewolenia